Segalanya Bermula Di Sini....

Assalamualaikum....Selamat pagi...

Dah lama dapur tak berasap, jadi takde entry masak2 untuk malam ni sebab sy dijemput berbuka di rumah rakan sekerja. Seronok sekali sekala dapat berbuka beramai-ramai sekali dgn pelajar. Hmm....apa yg nak diceritakan ek? Tak tahu nk mula kat mana...Hmm....Kita mula dengan satu pic di bawah ini dulu ye...

Terkejut betol sy bila sampai di sekolah, then cik hosmate hulurkan paper bag ni. Katanya orang PPD yang kirim...Adus....Bila tengok ada note kecik kt tepi bag, haru sekejap....

Alkisahnya, saya ditugaskan menjadi AJK dalam sebuah event besar di peringkat Daerah Kinabatangan. Kalau sapa2 yg keje cikgu macam Kak Amie, Cheqsue, memang tau la event ni. Majlis Sambutan Hari Guru & Anugerah Perkhidmatan Cemerlang 2010 peringkat Daerah Kinabatangan. Jadinya, tugas saya adalah.......

Sejujurnya, ini adalah event paling besar pernah sy handle sbg juruacara...Adus...Kene pulak Pengarah Pelajaran Negeri Sabah, Datuk Dr. Muhiddin bin Yusin pon ada datang untuk merasmi...Bergegar den! Seumur hidup sy, tidak pernah sy fikir sy akan berada sampai ke tahap ini. Dari sekolah rendah sampai sekolah menengah sy jadi pengawas. Tapi setiap kali handle assembly, konfem kawan2 ketawakan sy sebab bercakap dgn dialek Kelantan walaupun berbahasa Inggeris...Jahat kan diorg??? 

Satu pengalaman yang saya masih ingat sampai skrg apabila kene bertugas sebagai pengerusi majlis untuk perhimpunan mingguan di sekolah rendah. Habis je assembly, ada sorg cikgu tu duk perli2 sy sampai bernanah telinga dengar. Dia siap cakap lagi, "ada ke pulak jadi pengerusi majlis duk sengih2 kat atas pentas, tayang taik gigi" Adus........Tensen beb! Sy rasa sy baru umur 12 tahun, dh kene bercakap di depan crowd yg ramai mcm tu, tanpa latihan n skrip drp guru2...Semuanya kene buat sendiri...Memang tak termampu nak buat yg terbaik mase tu...Sori cikgu, kata2 cikgu itu memang terkesan di hati sy sehingga sekarang....Itu cerita di sekolah rendah. Dah masuk sekolah menengah pon sama!!! Aiyakkkk! memang terkena badi ape la sampai org tak suke betol dgr suara sy di corong mic. (eh, betol ke ayat aku ni?)

Bila masuk matriks n universiti, sy hanya menjadi pelajar yg biasa2 dan langsung tidak menyerlah lagi... Sehinggalah saat sy bergelar sebagai seorang guru. Minggu pertama saya mula bekerja, itulah tugas pertama yang saya dapat! JURUACARA Majlis Penutupan Merentas Desa 2009. Banyak sangat kesilapan yg sy buat sebab kita langsung tidak pernah mendapat bimbingan secara efisyen daripada org lain. Siap kene sound lagi dalam meeting. Dahla kene kutuk2 depan, (belakang tak tahu la kalau ada org bercakap2 jugak), tapi setiap kali ada acara, muke kite jugak yg jadi MC...So far, sy belajar daripada kesilapan n cuba lakukan yg terbaik utk setiap acara yg dikendalikan. Tahun 2010 la paling meriah sbb byk jadi juruacara peringkat daerah Kinabatangan, bahagian Sandakan sehingga ke peringkat negeri Sabah.

Sewaktu jadi juruacara APC baru2 ni bersama dengan 2 orang lagi guru dr sekolah lain...Yang bestnya, kami semua baru2 lagi. Tapi sudah diberi kepercayaan untuk mengendalikan majlis besar seperti ini... Alhamdulillah majlis berjalan dengan lancar...Siap kene puji lagi suara sedap! hahah...Jadinya, paper bag itu adalah saguhati drp PPD kpd saya atas sumbangan suara yg sumbang pada majlis hari itu...dan isi kandungannya adalah...

towel 2 helai, bekas air, chocolate, gula2 n buku aturcara...Rasa mcm dh lama betol tak dpt hadiah chocolate ni. Nak makan pon rasa sayang...Huhuh...Terasa amat2 dihargai atas segala usaha penat lelah sy buat kerja sepanjang minggu itu...Bukan juga sy minta hadiah yg mahal2...Tapi kalau ucapan terima kasih yg ditulis di atas sekeping paper note itu pon sudah cukup buat saya terharu...Kalau la setiap majlis sy diberi hadiah mcm ni kan best! (dh stat berangan dh)...Tapi apakan daya, bertugas di sekolah adalah sememangnya tanggungjawab yang mesti diselesaikan tanpa berfikir upah @ ganjaran yg kita akan dapat...Pada sy, pengalaman di sini dan kepercayaan org2 di sini sungguh buat sy terharu...Jauh sy dtg berkhidmat di Sabah, rupanya khidmat sy amat diperlukan di sini...Kalau di Semenanjung mungkin saya hanya sekadar melukut di tepi gantang...ada tidak bertambah, tiada tidak berkurang...Chewahhhh! 

Nasihat sy, berusahalah sehingga berjaya, jangan mudah putus asa dgn cakap2 org dan tidak patah semangat walaupun berkali2 gagal...Akan pasti suatu hari...kejayaan akan menjadi milik kita!!

p/s : terima kasih puan misni atas segala tunjuk ajar yg diberi......