Cerita Kedai Teh Tarik...Kisah Menyayat Hati~~

 Assalamualaikum...Selamat petang...

Penat betol hari ni...Awal pagi dah bangun, kemas rumah, siap mop sampai dalam bilik lagi (angin ribut taufan ape ntah taktau la tibe2 rajin nak berkemas pulak). Pastu konon2 buat cotton soft japanese cheese cake, aneh pulak kejadiaannya..Tak sanggup nk gambar...Makan sendiri je...Jam 10.45 pagi dah gi keje. Kat tempat kerja macam2 la kejadian aneh berlaku....

Sebelum berceloteh panjang lebar, nk cerita sikit tentang teh tarik ni. Sy tak pandai nk buat teh tarik. Jadi selalu beli teh tarik segera yang macam ni je. So far, memang yang ini paling sedap pernah sy cuba. Pernah juga try jenama BOH, LIPTON, OLD TOWN, tapi masih tidak boleh lawan yang ini. Cuma, masalah besarnya, jarang kedai ada jual. Kalau di Sandakan, hanya terdapat di Servey Batu 8 je. Punyela exclusive... heheh...

Berbalik kepada tujuan asal entry ini, memang cerita ini betul2 panjang. Kalau rasa sanggup nak baca, sila teruskan..Kalau rasa tak nak baca, boleh tekan butang close bila2 masa je. Hmmm.....okes! Semenjak buka sekolah, ramai guru berpindah dan banyak juga kelas yang sy kena relief. Jadi, ada 2,3 kelas yang akan menjadi kelas ketidaksukaan cikgu2 disebabkan kenakalan pelajar2nya. Walau bagaimanapun, apabila tiba giliran sy, pelajar2 ini masih boleh dikawal. SEBAB? Otai2 dalam kelas tu selalu kene kaunseling dengan sy.. Huhuh... Kesian...

Jadi, sy ada masuk relief satu kelas 'nakal' tadi. Mereka ni tidak juga kurang ajar, cuma nakal sikiiiiiit je...Ala, biasa la kalau budak2 tingkatan 1, 2 yang baru nak jadi remaja ni. Jadi, dalam kepala otak sy dah terfikir satu aktiviti yang nak dibuat. Sy minta pelajar2 fikirkan sebuah kisah yang betul2 berlaku di dalam hidup mereka untuk dikongsikan bersama-sama dengan pelajar2 lain di dalam kelas. Kisahnya lebih kurang...

"KALAULAH SAYA DAPAT UNDUR BALIK MASA, SAYA AKAN UBAH PERKARA ITU SUPAYA TIDAK BERLAKU" 

Jadi, berdasarkan tajuk yang diberi itu, terdapat beberapa orang pelajar yang volunteer keluar ke depan untuk bercerita...

                Pelajar 1 : "Masa tu sy darjah 5. Mak sy suruh sy cuci piring. Tapi sy tidak mahu. Terus sy keluar rumah, kemudian panjat pokok. Apabila sy nk turun, sy kena sengat dengan tebuan. Sy menyesal dan sejak dari itu, sy tidak lagi panjat pokok" -satu kelas ketawa apabila dengar cerita pelajar ini.

           Pelajar 2 : "Sy selalu melawan cakap ibubapa sy. Apabila mendaftar di tingkatan 1, sy ambil keputusan untuk tinggal di asrama. Sejak masuk asrama dan berjauhan dengan keluarga baru sy sedar tentang erti kasih sayang dan rindu. (pelajar ini sudah mula menangis dan mengesat air matanya, manakala pelajar lain masih lagi BOO dia). Ketika pulang ke rumah, sy minta maaf dengan ibu bapa sy dan cuba untuk tidak melawan cakap mereka lagi." -sy cuba memberitahu semua pelajar lain bahawa sy sangat memahami keadaan itu kerana sy pon pernah tinggal di asrama seawal usia 13 tahun. (waktu ini sy pula yg rasa nk menitis airmata apabila terkenangkan sekarang pon sy masih lagi berjauhan dengan keluarga). Pada saat ini pelajar sudah cuba untuk memahami cerita yang telah disampaikan oleh kawan mereka.

             Pelajar 3 : "Beberapa tahun lepas, ibu sy sakit sehingga menyebabkan beliau terpaksa ditahan di dalam wad. Kami satu keluarga terpaksa ulang alik ke hospital untuk melawat ibu di sana. Walaupun dia dalam keadaan tenat, sy masih lagi sempat buat perkara yang menyakiti hatinya. Makin lama keadaan ibu semakin teruk disebabkan penyakit paru2 berair. Sehingga pada suatu hari, ibu disahkan koma. Sy tidak tahu mahu buat macam mana lagi. (pada saat ini pelajar ini sudah menangis. Pelajar2 lain seolah2 tidak sanggup lagi mendengar kisah ini sehingga ada yg bersuara supaya cerita ini dihentikan di sini sahaja. Akan tetapi, pelajar 3 tetap mahu teruskan bercerita kisahnya walaupun teresak2 menahan tangis. Sy di sisi pelajar ini cuba menenangkan hatinya walaupun airmata sy sudah mengalir ke pipi). Pelajar 3 meneruskan lagi ceritanya, "Pada hari kedua ibu sy koma, sy duduk di tepi katilnya. Sy berbisik di telinganya, minta ampun dan maaf atas segala kesilapan yang pernah sy lakukan selama ini. Sy lihat, air mata ibu mengalir. Sy yakin ibu mendengar kata2 sy tadi. Tapi sy sangat sedih sebab tidak dapat menyapu air mata ibu kerana dibimbangi dijangkiti kuman. Pada hari ketiga ibu koma, ibu telah menghembuskan nafasnya yang terakhir...Kalau la boleh diundurkan masa, sy tidak mahu berkasar dengan ibu..Sy ingin berpesan kepada rakan2 yg lain supaya berbuat baiklah dengan ibubapa sementara mereka masih ada...(saat ini sy lihat hampir semua pelajar dalam kelas ini tergamam dan paling terkejut, pelajar lelakinya yg konon2 OTAI itu boleh menangis di depan sy). 

Cerita pelajar 3 ini cukup terkesan di hati mereka begitu juga dengan sy. Sungguh, kadang2 kita lalai seketika dengan tanggungjawab dan peranan kita sebagai seorang anak. Sy berpesan kepada pelajar, sebelum terlambat, sebelum terlewat, hargailah apa yang ada di depan mata kita kerana pada bila2 masa saja Allah berhak menarik kembali Hak-Nya. Ajal kita tidak siapa tahu bila tiba masanya. Apa kesalahan yang pernah kita lakukan sebelum ini, biarlah berlalu. Yang penting adalah diri kita yang sekarang dan apa yang kita akan lakukan pada masa hadapan, bukan kisah2 hitam dalam sejarah silam kita....